Eerst even iets zeggen over onpartijdigheid. Dat bestaat niet. We zijn allemaal partijdig, want we zijn allemaal flink geprogrammeerd door onze opvoeding en onze omgeving en gekleurd door onze ervaringen. Onpartijdig zijn is een loffelijk streven, maar lastig te realiseren. In de duizenden jaren die de mens op aarde rondloopt zijn er honderden omwentelingen geweest in de macht, in de voorschriften en in de toegestane expressie van de mens. Ontelbaar veel nieuwe manieren van indelen van partijen zijn ontworpen om machthebbers aan de macht te houden en ervoor te zorgen dat ze nog rijker en machtiger werden. Degenen die bepaalden wie bij welke partij hoorde hebben altijd goed gebruik gemaakt van publiciteit, roddel en onderdrukking.
Niks nieuws onder de zon. Lees de geschiedenis er maar op na. Bedenk dan wel dat onze geschiedenis geschreven wordt door de winnaars. Verliezers verliezen hun stem.

Tja, stemmen, een stem hebben. Is wel een puntje nu! Een stem hebben wil zeggen dat je stem telt, dat je gehoord wordt, en dat je invloed hebt op besluiten die genomen worden over zaken die jou aangaan. Die besluitvorming rammelt nu behoorlijk. Rechtvaardigheid, openheid, evenwicht, zijn het loze kreten? Het doet me denken aan het liedje ‘We zijn op de wereld om mekaar te helpen, niewaar! uit het tv-programma ‘Het schaep met de 5 pooten’ uit 1969. Hoe vanzelfsprekend klonk het.

Het gaat mij werkelijk minder om de keuze van een president of andere autoriteit dan om een eerlijke strijd. Het gaat mij om openheid en vrijheid van meningsuiting. En dat recht staat op de tocht. Er is zo’n enorme druk op de media dat er van een vrije pers weinig over is. Als ik een link deel van een interessante video die een andere visie weergeeft dan het acht uur journaal en zie dat de video binnen vijf minuten van internet is afgehaald, schrik ik toch.
Niemand toont zich aansprakelijk. Censuur is er altijd geweest, maar lijkt nu de gewoonste zaak van de wereld. En dat raakt iedereen.

Partijdigheid dient mensen in hun streven naar een bepaalde positie in deze wereld. Neutraal waarnemen van deze partijdigheid en streven naar openheid en een dialoog dient de ziel.

Read more

Wat een helse week hebben we achter de rug! Enerverend heet dat netjes, maar ik denk dan ja dúh, piekeren, onmacht, verdriet, slaaptekort en wantrouwen hebben toch iets meer effect dan het woord enerverend zegt. Het werd deze week zo duidelijk dat wat wat zich op het wereldtoneel afspeelt onnavolgbaar is, gelaagd, geheim, en dan ook nog frauduleus, crimineel, disrespectvol en manipulatief, maar ook vol goede wil en intentie, en met visies die verder gaan dan velen kunnen bevatten.

Buiten ons gezichtsveld spelen zich hele andere dingen af dan we op tv zien en wat social media brengen. Dat lijkt opzet, want de censuur is nog nooit zo groot geweest. Waar is het vertrouwen van autoriteiten in de kleine mens, de bescheiden mede-speler?

Of is het het omgekeerde? Beginnen we onze grootsheid te beseffen? Kunnen we zelf heel goed uitmaken wat goed en gezond voor ons is en wie we vertrouwen?  Zijn we daarmee geen kleine speler meer? Hebben we een stem die luid en duidelijk klinkt zodra we inzien dat het aan onszelf is onze bewegingsvrijheid en gezondheid te beschermen?

Read more

Welke draagkracht is er nodig om de verbijstering over de gang van zaken aan te kunnen? Welk uithoudingsvermogen is er nodig om het feest van het leven te blijven vieren? Welke veerkracht is er nodig om keer op keer terug te veren en op onze voeten terecht te komen?

Er gebeurt veel in korte tijd. Uitspraken van autoriteiten zijn zo ‘in our face’, dat we bijna met stomheid geslagen zijn. De besluiten die buiten ons om genomen worden hebben zulke verstrekkende gevolgen voor onze relaties, onze kinderen, ons werk en onze plannen voor de toekomst, dat er op de vragen hierboven geen eenduidig antwoord mogelijk is. Teveel onbeantwoorde vragen geeft een gevoel van tekort komen.

Op de foto hierboven sta ik met een aantal houten latten onder mijn arm. De foto was deel van mijn beeldende kunstproject ‘Portable Horizon’ in het Marnixbad in Amsterdam. Toen al, jaren geleden, wilde ik aan iedereen een draagbare horizon geven met de uitnodiging verder te kijken dan hun neus lang was, verder dan hun eigen wereldje.
Ik zeg nog steeds dat de horizon dáár ligt waar je hem legt. En waar jij ‘m legt is afhankelijk van waar je staat. Als je boven op een berg staat ligt de horizon ergens anders dan als je beneden in het dal staat. En als je binnen zit en zelden naar buiten kijkt, is er dan wel een horizon?

Als je de berg durft te beklimmen is er een groots uitzicht en blijkt de horizon, daar waar hemel en aarde elkaar raken, verder te liggen dan je ooit voor mogelijk hield. Er is meer te zien en te beleven dan wat je verteld is. Wat je nu kunt ervaren is de manifestatie van een transformatie die we eigenlijk diep van binnen gewenst hebben. De ervaring is verdorie alleen een stuk pittiger dan we verwachtten.

Read more

Een rups verandert in een vlinder en zit daartoe ‘n poosje in een cocon. In die cocon zit dan snel geen rups meer én nog geen vlinder. Hoe zit dat? Waar blijft die rups? Wat gebeurt er in die cocon? En weet de rups van de vlinder?
Het antwoord op die vraag verraste me. In de tijd waarin het wezen rups overgaat in het wezen vlinder bevindt het zich in een staat van ’jelly’. In een cocon vindt een volkomen natuurlijke transformatie plaats van rups naar vlinder door tijdelijk in een staat van vormeloze vloeibare dril, ‘n soort jelly, te zijn. Een rups weet wanneer en hoe het zich dient over te geven aan het vormeloos zijn. Maakt het wezen rups zich druk over de vorm waarin het transformeert? Moet het wezen vlinder nog weten hoe het zich als rups dient te gedragen? Welnee, het wezen weet dat het klopt.

Misschien is deze lockdown wel onze cocon. Misschien zijn we vergeten vertrouwen te hebben in wat er uitkomt. Soms transformeer je als je droomt, of als je huilt, afwast, of als je tekeningen maakt of in de tuin werkt. Het gebeurt als je er niet bij nadenkt, als je je overgeeft. Ziek zijn is ook een vorm van transformeren. Het lichaam dwingt het wezen tijd te nemen om te coconen zodat het kan helen.

Denken, twijfelen, je zorgen maken, we doen het uitgebreid, maar het is een heel klein deeltje van wie en wat we zijn. We zijn zo veel méér. In een staat van jelly zijn is heel natuurlijk en eigenlijk een genade. Een overgave aan wat ons natuurlijk drijft, van binnenuit. Tijd om bewust te worden van het wezen mens en ons vermogen onze wereld vorm te geven.

Het is waar, het kan lastig zijn om, na maanden spartelen in jelly, nog helder te zien welk perspectief we hebben. Door al die onbegrijpelijke en soms schadelijke regels wordt een flink rookgordijn opgetrokken en raakt het uitzicht verduisterd.
Dan helpt het als je jezelf toestaat deze wereld als schouwtoneel te zien en je persoonlijke ervaringen als het script. Dan besef je dat je regisseur, acteur en belichter in één bent…

Zou ons de tijd gegund worden om te ‘coconen’ en een visie te ontwikkelen die nieuw is?

Read more

Elke keer als het me lukt te kiezen, te focussen, te besluiten me te richten op het vinden van het middelpunt in mijn gedachten, ben ik blij dat ik geoefend heb. Want jee, een gevoelig mens kan behoorlijk op drift raken deze dagen! Terwijl er aan de buitenkant niks aan de hand lijkt kan het in het lijf behoorlijk tekeergaan. Om te reageren op appjes van verontruste relaties heb ik een ‘fast blast’ Uiteraard Video gemaakt, getiteld ’Gifts’. Wel in het Engels. Gewoon omdat mijn Engels sprekende relaties geen Nederlands kennen en ik ook hen tegemoet wens te komen.

De link naar de video Gifts

Ik vertel over twee mensen die allebei een inspirerend statement maken. Een vrouw toont de kracht van het vrouw zijn en de andere kant van kwetsbaar zijn. De ander is een jonge kunstenaar over de afkeer van de prestatiedruk op social media.

Vorige week bezocht ik een mooie tentoonstelling van beeldend kunstenaar Eli Content in het Joods Historisch museum. Krachtige, maar subtiele statements over de essentie van leven en dood. Zwarte letters over bontgekleurd papier. Vertrouwd werk. En opeens hingen daar een knetterend driftig geschilderde serie beelden van kutten en lullen, in dikke plakkaten verf geduwde ruige vormen. Ik kan wel zeggen ’vrouwelijke en mannelijke geslachtsorganen’, maar dan doe ik zijn werk te kort! Ruw en rauw eruit gespoten, een schilderdrift die schitterende bewegingen maakt, terug in de schoot van de moeder, de aarde, de dood. En al is het schrikken om deze geschilderde rauwheid in het gezicht geduwd te krijgen, het maakte een enorme blijheid in me wakker. Essentie, expressie, lust tot leven, dat is het!

‘Back to basics’ klonk het in kleur! Terug naar wortels, naar het begin, naar het ontstaan van deze wereld. Creëren. Beseffen dat je dat kán, creëren.

Read more

Na een aantal pogingen een nieuwsbrief te schrijven werd het tijd mezelf eens flink te ondervragen. Wat wil ik eigenlijk zeggen, wat is er zinnig om te delen en vooral, hoe kan ik jou, lezer van mijn nieuwsbrief, inspireren? Hoe kan ik je aanmoedigen om boven jezelf uit te stijgen en je schitterende kwaliteiten en bijzonderheden te leren kennen in een tijd die erop gericht lijkt je juist tegen de vloer te drukken en het licht in je ogen te dempen. Dat vroeg ik mij af.

En toen begreep ik hoe ik al een tijdje in een spagaat zit, want ja, die duistere zaken op en achter het wereldtoneel houden me behoorlijk bezig, maar ik wil er niet te veel over schrijven in mijn nieuwsbrief! Toch voel ik me genoodzaakt er aandacht aan te besteden. Niet omdat het ‘conspiracies’ zijn, maar omdat de huidige voorschriften en verplichtingen mij als coach het heft, het roer, uit handen dreigen te slaan. Ik zie het belang van mijn werk elke dag weer bevestigd en wil weten wat er in de wereld gebeurt, zodat ik ervoor kan zorgen dat ik mijn werk straks ook nog kan voortzetten.

‘Ach meisje, natuurlijk kan dat!’ hoor ik je zeggen.

Ja, daar vertrouw ik ook op, maar ik heb óók de behoefte jou in mijn nieuwsbrief alert te maken op de mogelijkheid juist dát te verliezen wat je zo uniek maakt, zo’n bijzonder mens maakt. En dat bén je volgens mij, omdat je waarachtig bent, je eigen spoor wenst te trekken, helend voor jezelf en voor anderen wenst te zijn, kunstenaar en vormgever van het leven bent, en vooral omdat je je pad kiest op basis van je vrije wil.

Iedereen met wie ik in de laatste jaren gewerkt heb, heeft er baat bij gehad zichzelf beter te leren kennen door open te zijn over wat ze dachten, voelden en nastreefden. Ook over wat er pijn deed, welke frustraties er waren en welke oneigenlijke ideeën over zichzelf ze met zich meedroegen.

Het langzaam maar zeker vertrouwd raken met hun gaven, hun gevoeligheid en hun sterke intuïtie maakte ze weerbaar en soms zelfs enorm eigenwijs. Prachtig!

De verbinding met het onzichtbare, de wereld van de spirits, de gidsen, de engelen, hoe je ze ook noemen wilt, bracht velen tot het besef dat ze meer kracht hadden dan ze dachten of wat anderen ze vertelden. Ze staan nu sterker in hun schoenen en weten beter waar voor hen dit leven op aarde over gaat.

Vertrouwd zijn met de vele manieren waarop het onzichtbare zich aan je kenbaar maakt in deze tastbare wereld geeft kracht. En daar zit voor mij de krampkneep, de spagaat.

Want hoe kan het dat we nu in een wereld leven waarin zoveel wordt wegbezuinigd, onderdrukt, uitgebuit en beneden de wereld schijnwerpers wordt gehouden, terwijl het niet anders kan dan dat deze wereld óók de taal spreekt van generaties wijze mannen en vrouwen?

Read more