Na een aantal pogingen een nieuwsbrief te schrijven werd het tijd mezelf eens flink te ondervragen. Wat wil ik eigenlijk zeggen, wat is er zinnig om te delen en vooral, hoe kan ik jou, lezer van mijn nieuwsbrief, inspireren? Hoe kan ik je aanmoedigen om boven jezelf uit te stijgen en je schitterende kwaliteiten en bijzonderheden te leren kennen in een tijd die erop gericht lijkt je juist tegen de vloer te drukken en het licht in je ogen te dempen. Dat vroeg ik mij af.
En toen begreep ik hoe ik al een tijdje in een spagaat zit, want ja, die duistere zaken op en achter het wereldtoneel houden me behoorlijk bezig, maar ik wil er niet te veel over schrijven in mijn nieuwsbrief! Toch voel ik me genoodzaakt er aandacht aan te besteden. Niet omdat het ‘conspiracies’ zijn, maar omdat de huidige voorschriften en verplichtingen mij als coach het heft, het roer, uit handen dreigen te slaan. Ik zie het belang van mijn werk elke dag weer bevestigd en wil weten wat er in de wereld gebeurt, zodat ik ervoor kan zorgen dat ik mijn werk straks ook nog kan voortzetten.
‘Ach meisje, natuurlijk kan dat!’ hoor ik je zeggen.
Ja, daar vertrouw ik ook op, maar ik heb óók de behoefte jou in mijn nieuwsbrief alert te maken op de mogelijkheid juist dát te verliezen wat je zo uniek maakt, zo’n bijzonder mens maakt. En dat bén je volgens mij, omdat je waarachtig bent, je eigen spoor wenst te trekken, helend voor jezelf en voor anderen wenst te zijn, kunstenaar en vormgever van het leven bent, en vooral omdat je je pad kiest op basis van je vrije wil.
Iedereen met wie ik in de laatste jaren gewerkt heb, heeft er baat bij gehad zichzelf beter te leren kennen door open te zijn over wat ze dachten, voelden en nastreefden. Ook over wat er pijn deed, welke frustraties er waren en welke oneigenlijke ideeën over zichzelf ze met zich meedroegen.
Het langzaam maar zeker vertrouwd raken met hun gaven, hun gevoeligheid en hun sterke intuïtie maakte ze weerbaar en soms zelfs enorm eigenwijs. Prachtig!
De verbinding met het onzichtbare, de wereld van de spirits, de gidsen, de engelen, hoe je ze ook noemen wilt, bracht velen tot het besef dat ze meer kracht hadden dan ze dachten of wat anderen ze vertelden. Ze staan nu sterker in hun schoenen en weten beter waar voor hen dit leven op aarde over gaat.
Vertrouwd zijn met de vele manieren waarop het onzichtbare zich aan je kenbaar maakt in deze tastbare wereld geeft kracht. En daar zit voor mij de krampkneep, de spagaat.
Want hoe kan het dat we nu in een wereld leven waarin zoveel wordt wegbezuinigd, onderdrukt, uitgebuit en beneden de wereld schijnwerpers wordt gehouden, terwijl het niet anders kan dan dat deze wereld óók de taal spreekt van generaties wijze mannen en vrouwen?