Op dit moment is het bijna onmogelijk iets zeker te weten. Wat de buitenwereld mij voorschotelt is zo gelaagd en vol tegenstellingen, dat het een enorme opgave is er iets van te vinden. Ben ik na de 20ste januari gerustgesteld? Kan er nu een nieuw evenwicht ontstaan in de wereld? Ik heb mijn twijfels. Maar mijn adem inhouden is geen optie!
Fascinerend is het ook ook, want wat er nu op het schaakbord van de wereld heen en weer geschoven wordt is voor iedereen die het wenst te zien zó extreem en complex, dat er geen chocola van te maken is.
En elke dag vraag ik mezelf wat lees ik, wat wens ik te weten, waar wens ik me voor af te sluiten, wat is zinvol, wie ben ik in de ogen van mijn vrienden, wat hou ik voor me, hoe blijf ik zin hebben in de dag, hoe beur ik een ander op, hoe blijf ik in vertrouwen en accepteer ik dat alles is wat het is…
Is de onrust in de wereld misschien een spiegel van wat er in onszelf gebeurt? Is de vorm waarin de transformatie plaatsvindt zó pittig en anders dan we hadden verwacht?
Een beetje gevoelig mens kan de laatste weken dingen knap vervelende dingen ervaren. ’s Nachts klaarwakker liggen en overdag aanvallen van vermoeidheid hebben. Het ene moment denken ikzeulmeweldoordedagheen, en twee minuten later jadatpakikooknogevenaan. Je kan een grote bak tranen onder in je buik voelen zonder te begrijpen waarom. Pijn in je onderrug. Hartkloppingen. Stijve schouders en nek. Je bent niet de enige dus.
Aan de andere kant is het ook goed mogelijk dat er onverwachts een last van je schouders valt. Plóp. Opluchting! Al het gepieker, weggeschoten! En het kan opeens heel gewoon voelen om te observeren wat er gebeurt terwijl iemand tegen je tekeer gaat. Denken góh, maakte ik me nou zo druk over die kritische opmerking? Was ik zó met die oude misverstanden bezig?