Portable Horizons. Foto Harm Kuiper, Amsterdam

Teveel

Welke draagkracht is er nodig om de verbijstering over de gang van zaken aan te kunnen? Welk uithoudingsvermogen is er nodig om het feest van het leven te blijven vieren? Welke veerkracht is er nodig om keer op keer terug te veren en op onze voeten terecht te komen?

Er gebeurt veel in korte tijd. Uitspraken van autoriteiten zijn zo ‘in our face’, dat we bijna met stomheid geslagen zijn. De besluiten die buiten ons om genomen worden hebben zulke verstrekkende gevolgen voor onze relaties, onze kinderen, ons werk en onze plannen voor de toekomst, dat er op de vragen hierboven geen eenduidig antwoord mogelijk is. Teveel onbeantwoorde vragen geeft een gevoel van tekort komen.

Op de foto hierboven sta ik met een aantal houten latten onder mijn arm. De foto was deel van mijn beeldende kunstproject ‘Portable Horizon’ in het Marnixbad in Amsterdam. Toen al, jaren geleden, wilde ik aan iedereen een draagbare horizon geven met de uitnodiging verder te kijken dan hun neus lang was, verder dan hun eigen wereldje.
Ik zeg nog steeds dat de horizon dáár ligt waar je hem legt. En waar jij ‘m legt is afhankelijk van waar je staat. Als je boven op een berg staat ligt de horizon ergens anders dan als je beneden in het dal staat. En als je binnen zit en zelden naar buiten kijkt, is er dan wel een horizon?

Als je de berg durft te beklimmen is er een groots uitzicht en blijkt de horizon, daar waar hemel en aarde elkaar raken, verder te liggen dan je ooit voor mogelijk hield. Er is meer te zien en te beleven dan wat je verteld is. Wat je nu kunt ervaren is de manifestatie van een transformatie die we eigenlijk diep van binnen gewenst hebben. De ervaring is verdorie alleen een stuk pittiger dan we verwachtten.

Er zijn verschuivingen die we niet zomaar herkennen en die soms onwezenlijk aanvoelen. Je niet druk maken om een relatie die stuk loopt bijvoorbeeld, durven spreken in het openbaar, of opeens met dieren willen leren praten.
Ik hoor dat mensen de afgelopen weken intense dromen in fullcolour hebben gehad en zelfs degenen die zeggen ik droom nooit, onthouden deze levendige dromen. Visioenen van andere werelden lijken het.

Hooggevoelig zijn en helder waar kunnen nemen is heel gewoon aan het worden. Dat bewust worden trekt ook meteen een meute schaduwen uit het verleden aan. Het dwingt tot een grondige opruiming van vastgekoekte pijn en stress in het fysieke en het emotionele lichaam. Flinke onrust in het lichaam en in het humeur dus. Want wekenlang hoofdpijn en last van lawaai hebben kan dan wel het opruimen van een conflict van twintig jaar geleden betekenen, maar het voelt uiterst ongemakkelijk. En die vermoeidheid! Die botten! Een mens zou gaan twijfelen aan zijn vermogen om gezond te zijn!

Stel dat er veel stress, depressie en ruzie in je familie voorkomt. Stel dat er in generaties vóór jou al familieleden doodgingen aan een ziekte, omdat ze niet in staat waren een ongezonde situatie, zoals misbruik, geweld en onderdrukking, om te buigen naar een veilige situatie. Stress, depressie en ongeluk eisten hun tol. Kan dat nu anders?

Die ziekte kan nu zomaar weer de kop op steken. Dan heb je met het verwerken ervan meer dan je eigen portie op je bord. Dan ben je in je proces van helen meteen de bagage van anderen aan het opruimen.

Durven voelen wat er aan de hand was toen de pijn ontstond is de snelste weg naar het laten gaan van de belasting die de ervaring gaf. Dan blijft alleen het kale verhaal over. Zo creëer je ruimte voor nieuwe ervaringen.

Het mag nu gaan om jouw gezondheid, fysiek, emotioneel en mentaal. Je mag beseffen dat je een wezenlijk deel bent van het geheel, of het nu je familie, je bedrijf, de aarde of de kosmos is. Zorgen voor jezelf is een voorwaarde om een bijdrage te kunnen leveren aan een gemeenschap, die op zijn beurt iedereen de ruimte geeft om voor zichzelf te zorgen.

Deel van een geheel zijn is wezenlijk. Niets geeft meer stress dan afgewezen, buitengesloten en in isolement gezet worden.

Wat te zeggen? Ik wil dit zeggen. Wees bereid de sensaties door je fysieke en emotionele lichaam te laten gaan zonder te twijfelen aan jezelf en je waardevol zijn in dit leven.

De oudjes riepen het al. Ken uzelf! Het is belangrijk dat je jezelf kent, maar dan wel met die verplaatsbare horizon onder je arm, want we zijn nog wel even bezig met die transformatie!

Weet wat je plezier geeft, wat voedzaam voor je is, welk gezelschap je inspireert, welke klus een uitdaging is en op welke momenten je voelt dat je van betekenis bent voor anderen. En sla dan je piketpaaltjes in de grond. Zeg tot hier en niet verder. Met alle respect. Zeg ik mag en moet voor mijn ruimte en mijn gezondheid zorgen. Waarom? Omdat ik dan op mijn unieke manier kan bijdragen aan het vormgeven van een nieuwe wereld.

Ik wens mezelf te kennen, zodat ik bewust keuzes kan maken. Ik ken mijn gaven en talenten. Ik kies werk dat mij boeit en anderen en de natuur dient. Ik kies voor gezelschap dat mij groots doet zijn. Ik spreek mijn waarheid en zeg helende woorden tegen anderen. Ik kies voor ervaringen die me boven mezelf uit tillen.

Wat te zeggen? Ik wil dit zeggen.

Je weet het. Je bent een autoriteit. Je draagt de horizon onder je arm en kiest voor uitzicht.

Van harte,

Mirjam, Transformational Coach

Dank voor de positieve reacties op mijn nieuwsbrieven, en ja, ik schrijf ze zelf! Ze staan als blog op mijn website www.mirjamjanse.com/onderwerpen/blog/
Reageren op mijn nieuwsbrief mag. Als je één persoon kent, waarvan je denkt ’Die heeft hier ook wel wat aan’, stuur ’m dan door. Inschrijven op de nieuwsbrieven kan via deze link http://eepurl.com/dhc6Az

« terug