Wat een helse week hebben we achter de rug! Enerverend heet dat netjes, maar ik denk dan ja dúh, piekeren, onmacht, verdriet, slaaptekort en wantrouwen hebben toch iets meer effect dan het woord enerverend zegt. Het werd deze week zo duidelijk dat wat wat zich op het wereldtoneel afspeelt onnavolgbaar is, gelaagd, geheim, en dan ook nog frauduleus, crimineel, disrespectvol en manipulatief, maar ook vol goede wil en intentie, en met visies die verder gaan dan velen kunnen bevatten.
Buiten ons gezichtsveld spelen zich hele andere dingen af dan we op tv zien en wat social media brengen. Dat lijkt opzet, want de censuur is nog nooit zo groot geweest. Waar is het vertrouwen van autoriteiten in de kleine mens, de bescheiden mede-speler?
Of is het het omgekeerde? Beginnen we onze grootsheid te beseffen? Kunnen we zelf heel goed uitmaken wat goed en gezond voor ons is en wie we vertrouwen? Zijn we daarmee geen kleine speler meer? Hebben we een stem die luid en duidelijk klinkt zodra we inzien dat het aan onszelf is onze bewegingsvrijheid en gezondheid te beschermen?
Vertrouwen hebben in jezelf lijkt vanzelfsprekend, maar is iets wat je moet leren. Vreemd hè, maar we hebben als kind vaak in een waarheid geleefd die door anderen, ouders en instanties, is vormgegeven. Zelf-vertrouwen is de waarheid in jezelf vinden en je ermee verbinden.
Als je weinig geoefend bent in het terugvinden van je evenwicht na een emotionele opdonder of een klap stress, dan is aarden zinvol. Aarden is bewust in je lichaam de verbinding tussen de aarde en de hemel zoeken, ervaren en toestaan.
Aarden is essentieel als je bij jezelf wenst te blijven terwijl de koude wind van een wereld uit evenwicht je bijna van je voeten blaast. Dat houdt je gezond en helpt je op jezelf te vertrouwen. Ademen en aarden.
Amalia Wahlström zei kortgeleden
‘We are one with each other, we are one with nature. If one good thing could rise from the corona virus, I hope it is this insight. We are not static individuals but interconnected beings that affect and depend on one another. In the same way, we as species are not disconnected from nature, but deeply intertwined with her and completely dependent on her.
Many parts of the world have now paused for a moment. What a unique moment in modern history! Allowing Mother Nature to at least take one big deep breath. What will happen with society when we can’t keep ourselves as distracted with work and consumerism? Could this be a unique large scale opportunity to reflect on our lives and how we want to live? I don’t think it is an opportunity in itself – unless we turn it into exactly that!’
Van harte,
© Mirjam Janse