Een rups verandert in een vlinder en zit daartoe ’n poosje in een cocon. In die cocon zit dan snel geen rups meer én nog geen vlinder. Hoe zit dat? Waar blijft die rups? Wat gebeurt er in die cocon? En weet de rups van de vlinder?
Het antwoord op die vraag verraste me. In de tijd waarin het wezen rups overgaat in het wezen vlinder bevindt het zich in een staat van ’jelly’. In een cocon vindt een volkomen natuurlijke transformatie plaats van rups naar vlinder door tijdelijk in een staat van vormeloze vloeibare dril, ’n soort jelly, te zijn. Een rups weet wanneer en hoe het zich dient over te geven aan het vormeloos zijn. Maakt het wezen rups zich druk over de vorm waarin het transformeert? Moet het wezen vlinder nog weten hoe het zich als rups dient te gedragen? Welnee, het wezen weet dat het klopt.
Misschien is deze lockdown wel onze cocon. Misschien zijn we vergeten vertrouwen te hebben in wat er uitkomt. Soms transformeer je als je droomt, of als je huilt, afwast, of als je tekeningen maakt of in de tuin werkt. Het gebeurt als je er niet bij nadenkt, als je je overgeeft. Ziek zijn is ook een vorm van transformeren. Het lichaam dwingt het wezen tijd te nemen om te coconen zodat het kan helen.
Denken, twijfelen, je zorgen maken, we doen het uitgebreid, maar het is een heel klein deeltje van wie en wat we zijn. We zijn zo veel méér. In een staat van jelly zijn is heel natuurlijk en eigenlijk een genade. Een overgave aan wat ons natuurlijk drijft, van binnenuit. Tijd om bewust te worden van het wezen mens en ons vermogen onze wereld vorm te geven.
Het is waar, het kan lastig zijn om, na maanden spartelen in jelly, nog helder te zien welk perspectief we hebben. Door al die onbegrijpelijke en soms schadelijke regels wordt een flink rookgordijn opgetrokken en raakt het uitzicht verduisterd.
Dan helpt het als je jezelf toestaat deze wereld als schouwtoneel te zien en je persoonlijke ervaringen als het script. Dan besef je dat je regisseur, acteur en belichter in één bent…
Zou ons de tijd gegund worden om te ‘coconen’ en een visie te ontwikkelen die nieuw is?
In de tussen-tijd raken we vertrouwd met ons instinct en het belang van intuïtie in het vormgeven van die nieuwe visie, het uitzicht dat ons wacht op het moment dat het rookgordijn wordt opgetrokken en we weer uitzicht hebben.
De voortdurende onzekerheid heeft gevolgen voor onze weerstand en de ruimte die we hebben om weer in balans te komen is beperkt.
Ik realiseerde het me, aan tafel in een een mooi Italiaans restaurantje. Het avondlicht viel in gouden strepen op het tafelblad, de geuren uit de keuken waren heerlijk en de plek was ingericht met gevoel voor nostalgie. Ik drink en eet en word opeens overspoeld door een gevoel van isolement. Mijn vrienden uit Engeland zouden hier vanavond met mij aan tafel zitten. Ze zijn er niet. En ik kan niet naar Engeland reizen zonder me aan allerlei onpraktische restricties te houden. Dus zit ik achter een prachtige bel rode wijn en verlang. En dat doet zeer. In mijn hart, in mijn buik en in mijn hoofd. En als dat te vaak gebeurt gaat dat sporen nalaten. Ik heb op school geleerd en ik weet het uit ervaring dat te veel en te vaak verlangen er letterlijk inhakt. Verwerken gaat me tijd en energie kosten.
Wat voor mij geldt, geldt voor velen. Iedereen heeft momenten waarop hij of zij pijnlijk herinnerd wordt aan de onmogelijkheden van de afgelopen maanden. Ja, ook aan de stilte en de beweging naar binnen toe, naar onszelf toe. Maar het zou goed kunnen dat we ons nauwelijks realiseren welk effect deze lockdown heeft op ons welzijn. Pijn en verdriet komen pas los als we weer vrij zijn om te bewegen. Pas dan kan je diep ademhalen, en je verdriet en frustratie helen. Dit is geen drama, maar dient wél serieus genomen te worden.
Een kind van vier roept in paniek ’papa, nu ga ik dood!’ als z’n mondkapje afvalt. De dame achter de kassa van het benzinestation is hondsmoe. ’Ik snap het niet meer. Wie moet ik nog geloven. Ik slaap niet meer’. Allemaal jelly, allemaal dril.
Een kind komt er over jaren achter wat werkelijk samen spelen is, hoe bezeerd haar moeder is geraakt door het niet mogen omhelzen van háár moeder in haar sterven. Dat haar vader depressief werd na het gedwongen sluiten van z’n zaak. En hoe haar dat beïnvloedt in haar relatie met haar echtgenoot. Dat zijn de groeven die nu ontstaan en straks voelbaar zijn.
Depressies, hartfalen, nierproblemen… Frustraties en stapels verdriet om het isolement, de stress en het gebrek aan aanrakingen, zorgen voor een last waar straks iedereen aan mee betaald. De rekening van deze lockdown komt nog.
Je zou ook berichten kunnen lezen waar je wereldbeeld flink van gaat schudden.
Mijn advies is, laat het schudden. Ook de aarde zelf schudt. Blijf rustig ademen en neem de tijd. Informeer je. Praat met anderen. Niets is wat het lijkt en alles klopt. De wereld moet op z’n kop om een nieuw evenwicht te laten ontstaan. Jelly. Dril.
In de nieuwe wereld die we nu vormgeven vanuit een groter bewustzijn is plaats voor vertrouwen en vrijheid van denken, spreken en bewegen. Voor duurzaamheid en creativiteit. Voor eigenzinnigheid en empathie. Door nú op aarde te zijn als menselijk wezen neem je deel aan deze waarlijk grootse transformatie! Door je dat bewust te zijn bekrachtig je het veld waarin deze verandering plaats vindt.
Wees standvastig. Duizeligheid, aanvallen van koppijn en vermoeidheid, voortkomend uit een bijzondere samenloop van planeten en zonnevlammen in de afgelopen weken, brengen mensen versneld in een staat van hoger bewustzijn. Jelly zijn helpt daarbij!
Gehoord op 8 8 2020 ‘The Trees’
The old trees have done their job. Their energy is sinking into the earth to let a new earth emerge. The new earth will present energies that are unknown to all of you. Become aware of the signals that direct you to the new path you are about to walk. You decided to be part of a new world long ago. You are standing on the threshold today.
Allow the trees to become one with the past. They give away all the stories they stored. None of you has the obligation to identify with their stories or your own. You are free.
Van harte,
© Mirjam Janse